Po długiej relacji z naszego weekendu w Zakopanem, którą znajdziecie tutaj, dzisiaj przychodzę do Was jeszcze z króciutkim postem z Gubałówki. Na zdjęciach nie znajdziecie tego, co, niestety, to miejsce dominuje - barów z hałaśliwą muzyką, straganów, tłumu ludzi... Zamiast doświadczać tych wątpliwych rozrywek, w pewnym momencie podążyliśmy za stałym mieszkańcem tego miejsca - uroczym kundelkiem, który z dużą pewnością siebie chadzał sobie tylko znanymi ścieżkami. Pokazał nam zaciszną stronę Gubałówki i umożliwił małą sesję - czyż nie wygląda uroczo na tle białego puchu i ośnieżonego lasu? Ja jestem absolutnie zakochana w tym widoku i przede wszystkim tak chcę pamiętać ten wyjazd - jako czas wypełniony wewnętrznym spokojem i pięknem emanującym od tej zimowej krainy. Będę tęsknić!

Zakopane nigdy nie przekonywało mnie swoim turystycznymi atrakcjami i miejscami, które klimatem przypominają raczej polskie morze w najgorszej odsłonie, a nie górską oazę spokoju, którą sobie wymarzyłam. 

Na szczęście, udało nam się znaleźć tutaj miejsca z duszą, pełne spokoju, pysznego jedzenia i dobrej kawy. Moje serce najbardziej skradła Cafe Roma, która mieści się tuż przy wejściu do Tatrzańskiego Parku Narodowego (okolice Doliny Strążyskiej). 

                   "Słońce gór szybciej zbliża niż rozrywki miasta." - Jan Alfred Szczepański 

Myślę, że proste rozwiązania są najlepsze. Chwile spędzane z ukochaną osobą w miejscu, gdzie człowiek ma niewiele do powiedzenia, a to przyroda jest królową i zarazem najlepszą artystką, czasem spajają relacje lepiej niż wielkomiejski blichtr, czy luksusowe hotele.

Wracają na ziemie - zima w Dolinie nie zawodzi ani trochę! Ciężko opisać słowami piękno przyrody o tej porze roku - może zdjęcia oddadzą część jej uroku. Jeśli szukacie wyciszenia, kontaktu z naturą, miejsca na odetchnięcie górskim powietrzem, to lepiej nie traficie. 

Kolejnym miejscem, które oddaje dusze gór i bawi się połączeniem lokalnych smaków z europejską kuchnią, jest restauracja Ziębówka. To ok. 10 min. jazdy od Zakopanego, w Witowie (gdzie wynajmowaliśmy pokój). Atmosfera jest rodzinna, serdeczna, a potrawy rozpływają się w ustach! Aż chce się tu zostać jeszcze parę minut przed powrotem do "rzeczywistości".

Jak już dobrze wiecie z tego wpisu, styczeń zdecydowanie nie był moim miesiącem. Było dużo chorowania, siedzenia w domu i nauki. Na szczęście to ostatnie całkiem zaprocentowało, bo sesja już za mną, a przede mną dwa tygodnie prawdziwych ferii! Za tydzień wyjeżdżamy na weekend do Zakopanego, a w międzyczasie piszę, planuję i... jem :) Co będzie zresztą doskonale widać w tym poście - zapraszam po garść najnowszych inspiracji!

Vision board 

Jako maniak planowania uwielbiam sprawdzać różne pomysły z tym związane. Vision board to nic innego jak wizualizacja naszych planów, celów, marzeń na nadchodzący rok. Taki kolaż cieszy oko, ale też przypomina o tym, co chcemy zrealizować i na czym się skupić. Pewnie nie u wszystkich sprawdzi się taka obrazkowa metoda planowania, jednak mnie mój vision board cieszy za każdym razem, jak na niego spojrzę!

Jedzeniowe polecajki 

Końcówka sesji i semestru oznacza, że można w końcu odsapnąć od szybko nudzącego się jedzenia na dowóz. Z tej okazji chciałabym Wam polecić jedzeniowe miejscówki, które są dość nietypowe - wszystkie znajdują się w centrach handlowych. Ale przyznajcie - kto wytrzymałby zakupy bez przerwy choćby na kawę? :) 

Przychodzę do Was z pierwszym wpisem w Nowym Roku, który zdecydowanie inaczej sobie wyobrażałam... W tym poście na Facebooku pisałam o moich nowych planach bloga, które opierają się głównie na tym, by gościły tu przede wszystkim wyjazdy i weekendowe przyjemności. Niestety, czasem możemy sobie wszystko perfekcyjnie planować, a życie sprowadza nas na ziemie. Kiedy już myślałam, że jestem w tym sezonie choroboodporna i mogę zwojować świat i nachodzącą sesję, dopadła mnie grypa. I tak od środy leżę w łóżku, w lepszych momentach towarzyszy mi telewizja (piątkowy "Harry Potter" był miodem na moje serce!), a słowo pisane czytam tylko na etykietkach leków.

Poza chorowaniem totalnie nic się u mnie nie dzieje, legły w gruzach moje plany na przyszły weekend (wyjazd do Berlina), intensywną naukę do nadchodzącego egzaminu i dokończenie jogowego wyzwania z Adriene. Swoją drogą, wyzwanie bardzo polecam, bo kiedy jeszcze byłam w stanie, to robiłam je codziennie i naprawdę był to jeden z najlepszych elementów dnia - taka chwila tylko dla mnie :). Kiedy tylko choroba odpuści, na pewno do tego wrócę.

I to tyle na dzisiaj, całkiem możliwe, że kolejny weekend będzie wyglądał podobnie fascynująco, tylko zamiast wody z cytryną, miodem i czosnkiem, do ręki dostanę podręcznik... Niemniej wszystkie plany i oczekiwania przenoszę na luty, który, mam nadzieję, będzie dla mnie bardziej łaskawy!